Giriş

Primer testiküler lenfomalar testis tümörlerinin yaklaşık % 5-9’ unu , non-hodgkin lenfomaların %1-2’ sini , ekstranodal lenfomaların %4’ ünü oluşturur. Primer testiküler lenfomaların %80-90’ ını ise Diffüz Büyük B Hücreli Lenfomalar oluşturur. Genellikle 60 yaş üstü erkek hastalarda görülür. Diğer testis tümörlerinden ayrımı zordur. Testis kaynaklı Diffüz Büyük B Hücreli Lenfoma hastalarının yaklaşık %80’ inde remisyona ulaşılır, fakat relaps durumunda prognoz dramatik olarak kötüleşebilir ve yaşam süresi oldukça kısalır.

Olgu

65 yaşında erkek hasta, 2017 Mayıs ayında sağ testiste ağrı, şişlik, sertlik ve ateş yüksekliği şikayetleri ile başvurmuştur, yapılan ultrasonda bulgular öncelikle subakut epididimoorşiti düşündürmekle birlikte sağ testis heterojen izlenmiş olup parankim içerisinde yer yer heterojen hipoekoik alanlar dikkati çekmiştir. Sağ testisi tutan infiltratif kitle ya da patolojiler açısından ( lenfoma, lösemi ) şüpheli bulunmuştur. Hematolojiye konsülte edilen hastanın yapılan periferik yayması normal saptanmış, kemik iliği biyopsisi dismegakaryopoezis izlenen normoselüler kemik iliği olarak değerlendirilmiştir. Bunun üzerine opere edilen hastanın orşiektomi materyali histopatolojik olarak incelendiğinde testis içinde yaygın seminifer tübüller arasında yer yer solid alanlar oluşturan hiperkromatik nükleuslu, dar sitoplazmalı hücrelerden oluşan tümör izlenmiştir. Tümör hücreleri immunhistokimyasal yöntemle uygulanan CD20 ile pozitif boyanmıştır. Histopatolojik olarak lenfoma tanısı kesinleşen hastanın evreleme için yapılan PET/BT’ sinde yaygın lenf nodu tutulumu, bilateral sürrenal ve sol böbrekte metastaz düşündüren hipermetabolik lezyonlar izlenmiştir.

Sonuç

Primer testiküler lenfoma genelde ağrısız testis büyümesiyle kendini gösterir. Epididim ve kord tutulması ve vasküler invazyon sıktır. Diğer Non Hodgkin Lenfomalara ve ektranodal lenfomalara göre prognozu kötüdür. Evre ve derece en önemli prognostik faktörlerdir. Bu çalışmada primer testis lenfomasının seyrek görülmesi sebebiyle ayırıcı tanı zorluğu yaratan nedenler açısından tartışılması uygun görülmüştür.